Relaxen op Zanzibar

Relaxen (na een tijdje dan)

Nou ons vrijwilligerswerk zit erop. Nu stond er van zondag tot volgende week maandag ons relax-week op Zanzibar op het lijstje.

Nu het zo ver is moeten we allebei toe geven dat we liever nog een week op het project bleven, niet alleen omdat afscheid nemen zo moeilijk is maar ook dat je in een week langer op project iets meer kunt betekenen dan met je luie ballen in de zon.

Op het vliegveld aangekomen weet je meteen weer dat we in Afrika zijn, het vliegtuig vertrekt anderhalf uurtje later. Maar ja dan zitten we ook korter op Nairobi AirPort. Dit bleek echter niet zo toen we aankwamen voor de doorvlucht werden van gate naar gate gestuurd met de mededeling van het kan nog wel ff duren. De tijd 19:05 werdt 00:05. Och toen het zo laat was bleek de vlucht gewoon niet te gaan, we moesten ons tickets maar ff om zetten voor een vlucht voor de volgende dag. Lijkt even een tegenslag maar op naar de servicedesk, hier blijkt iemand achter te zitten die net zoveel weet van tickets omzetten als ik van breien weet ook niks. We hebben daar vijf uur over der desk gehangen tot der supervicer er was. You wait was het enigste wat ze kon zeggen, nou dat hadden we wel door als je heel de nacht met 20 man over der desk hangt. Het enigste voordeel je krijgt een band met Australiërs Afrikanen en Indiërs die in het zelfde schuitje zitten. Maar de supervicer plande een vlucht via Kilimanjaro om 07:05, echter weer van gate naar gate werd het 10:05 en zouden we dan eindelijk om 14:25 op Zanzibar staan. Ik moet toegeven ik heb hem niet zo heel vaak vet maar nu stond ik echt op het punt om direct terug te gaan naar Oeganda en daar wel iets nuttigst doen, maar dan komt toch de zuinige Nederlander ik had het resort op Zanzibar al betaald.

Toen we dan eindelijk om 17:00 op het resort aankwamen was dit dan ook wel een paradijs vergeleken met de dorpjes waar we doorheen reden in Zanzibar, en we werden dan ook met open armen ontvangen 24 uur later dan hun verwacht hadden. Al die tijd had onze chauffeur op het vliegveld gewacht en maar in zijn auto blijven slapen.

De eerste dagen hebben we dan ook niks gedaan als iets gegeten en gedronken en op onze strandbedjes liggen.

Donderdag hebben we dan eindelijk iets gepland zwemmen met de dolfijnen dit is dan ook wel meteen om 05:30 in de vroege ochtend omdat later de dolfijnen dieper gaan zwemmen omdat het water te warm wordt, dat het warm wordt kun je wel zeggen de watertemperatuur zal hier 30 graden zijn.(opwarmen van de aarde) Marianne had besloten om niet mee de zee in te duiken ivm her oren. Die heeft de foto's gemaakt en ik heb de dolfijnen mogen zien en aanraken onderwater al waren ze supersnel verder doen we niet veel meer als een korte wandeling en terug denken aan Oeganda.

Je kan merken dat de dag naar huis dichterbij komt Marianne begint zich druk te maken over der grijze uitgroei van der haren, dus wordt er gezocht naar een local die ze kan verven. Deze was zo gevonden en kon er meteen terecht en voor een prijs daar heb je in Nederland de verf nog niet voor, dus ook verf voor thuis meegenomen.

Omdat we hier niet zoveel ondernemen is dit dus tevens onze laatste blog.

Bedankt voor het volgen van ons avontuur, en voor de langere verhalen ben je natuurlijk van harte welkom in Geffen.

Al was het nog zo mooi hier in Zanzibar

Ons hart blijft toch bij de hulp die we een beetje hebben mogen geven aan die met weinig tevreden zijn omdat ze niet veel hebben.

En je met een glimlach betalen.

Grtj Peer en Marianne

Onze laatste week op project

Laatste week op project

Onze laatste week zal net zo omvliegen dus ff een terugblik op de laatste week vrijwilligerswerk, op zaterdag ben ik vroeg op opgehaald om met drie man te gaan mountainbiken op een schiereiland bij Kampala. Na een rit weer door de drukke stad kwamen we aan bij een resort waar de fietsen en gids klaar moesten staan( maar het blijft Afrika) een uurtje later stond alles klaar om te vertrekken met de boot. Dit moest een intensieve tocht worden werd er gezegd door de andere Doooing Good mensen nou dat was nx overdreven, we reden door dorpjes waar de tijd 25 jaar stil was blijven staan en de kinderen zwaaiend en roepend (Muzungo)omdat er hier niet vaak blanken om een fiets langskomen gesjeesd. Zwaar was het zeker vooral voor de twee Engelse die erbij waren en waar we regelmatig op moesten wachten maar het was zeker de moeite waard.

Ik ( Marianne ) ben gelukkig niet mee gegaan maar besloten om een dagje te gaan shoppen met Mirjam een huisgenoot die zaterdagnacht gaat vertrekken, een afscheidslunch bij Java, een broek en blouse gekocht het blijft tenslotte zaterdagmiddag. Toen om vier uur terug

, drie kwartier op de boda boda (dit blijft toch een mooie ervaring)sjeesen langs de veel teveel auto's in de te drukke stad. Die avond opgebleven tot 12 uur om Mirjam uit te zwaaien wat voor thuis normaal is maar hier lig ik er normaal al vroeg in.

Zondag was voor ons beide een relaxte dag met een bezoekje aan het buurdorp en s'middag beetje knutselen en armbandje maken met de kids.

Maandag en dinsdag ben ik gewoon weer bij Nafasi waar me hellemaal op mijn plek voel , ook ben ik blij dat dit gelukkig voor iedereen zo is en lekker meedraai met de Afrikaanse kinderen verzorgsters en leiding ,zodoende ik gevraagd werd om woensdag naar de kleinste in het ziekenhuis te gaan die steeds maar onder haar geboorte gewicht blijft om erbij te zijn bij de gesprekken met zusters en het toedienen van de spuiten in die kleine dunne bovenbeentjes. Na de hele dag in het ziekenhuis te zijn geweest moest ik toch wel ff een traantje wegpinken om Mercy zo achter te laten en haar waarschijnlijk nooit meer zal zien.

Maandag was er voor mij een kast maken en schappen aanbrengen in het nieuwe klaslokaal gepland, maar daar aangekomen was er geen hout. Kwestie geen geld geen hout dus maar besloten om de voorbereiding voor het storten van een vloer onder het afdak van de hangplek van de secundairs. Hier wordt beton nog met de hand gemaakt dus als je dan drie kuub moet hebben ben je we ff bezig met zijn drieën. Maar aan de eind van de dag zat het erin.

Donderdag was Esther jarig en werd 1 jaar dus een taart gekocht om het een beetje te vieren, er werdt nu een liedje gezongen geen kadootjes en daar was het voor de rest mee af, maar de kleinste genoten nog langer van hun stuk taart.

Voor mij was het hout woensdag gearriveerd zodat ik donderdag de kasten kon monteren en mijn werk er hier op zit de leerlingen hebben de examens er ook op zitten en waren gereed om de voetbal wedstrijd (donker Nooit-gedacht tegen donker Heeswijk) te laten plaatsvinden. Scheidsrechter was onpartijdig maar conditioneel blij dat de wedstrijd na anderhalf uur met 1-4 werd beëindigt. Terug kijkend op een geslaagde middag.

Vrijdag ons evaluatie gesprekken en afscheid nemen van de werkzaamheden en mensen daar rond omheen. Maar wat heel zwaar was natuurlijk om van die kleintjes daar bij Nafasi sommige echt huilend en voelen dat we weggaan achter te laten. En als we dan beide omkijken kun je alleen maar je tranen wegvegen en denken ze hebben geen toekomst zoals bij ons maar leven toch hier in een paradijs omringd door mensen die om der geven, en gelukkig mochten wij daar ook onderdeel van zijn.

Die avond stond er een afscheidsdiner gepland bij een italiaans restaurant.

Zaterdag naar een markt voor souvenirs en voor de laatste keer koken voor de huisgenoten zondag moeten we al vroeg vertrekken voor onze reis naar Zanzibar om nog een week te relaxen.

Maar hier over in ons laatste verslag

Een drukke week maar wel met invulling voor de kids

En drukke week met veel uitjes

Vorige week kondigde we al aan dat we met de groep van vrijwilligers een dagje Zoo wilde regelen voor de laagste 4 klassen van het basisonderwijs.Regelen werdt er voor Marianne en mij niet echt veel verwacht dan alleen de kids begeleiden op deze dag.De dames die als assistent van deze klassen functioneren kregen van het huisfront en vriendenkring zoveel geld gesponsord,dat het financieel ook zo rond was.

De avond van te voren al de inkopen gedaan en 110 snoepzakjes gemaakt.

Dinsdag morgen was de grote dag want je wilt het geloven of niet maar de meeste van de kinderen hebben nog nooit een olifant of leeuw in het echt gezien, dus spannend in alle opzichten. Het werd een reis van 2 uur (87 km)door het trage verkeer van hier.

Daar aangekomen was het onvoorstelbaar hoe gestroomd het liep, geen gezeur van; ik wil dit of dat, maar blij dat ze weg zijn. Bij ons in Nederland zouden ze allang gezeurd hebben waarom gaan we niet naar de Efteling al blijven er hier ook wel een paar ratjes tussen zitten. Voor de middag hadden we rijst met groenten en zelfs een stukje vlees bij voor iedereen,dat was ook al speciaal dan anders altijd maispap met bonen.

Na de lunch allemaal naar de speeltuin genieten van een opblaas-kussen en elektrische karretjes voor ons normaal al met een kinderfeesten gehuurd maar hier voor vele nog nooit gezien. Om half 4 weer de lange reis terug en dan niet lekker na genieten maar je kleren met de hand wassen voor je gaat slapen.

Woensdag was weer een gewone dag voor Marianne en mij zij weer naar de baby's en ik moest ff de de balans opmaken om de volgende dag inkopen gaan doen voor het hele project 30 kranen afzuigkap en diverse spullen meer,niet ff gewoon Gamma maar van 9:00 tot 15:00 diverse winkels afstruinen in de grote stad, dat wil zeggen dat we die dag niet meer dan de nieuwe afzuigkap konden hangen in de keuken en de dag was alweer voorbij.

Vrijdag stond er de spelletjesdag op de planning daarin werden we geassisteerd door de Nederlandse vrijwilligers van andere projecten van Doooing Good, diverse Nederlandse spelletjes snoephappen zaklopen etc etc dit is vooral weer leuk voor de kinderen Marianne was de vliegende keep en fotograaf, en ik s'morgens spelleider en s'middags teamleider. Op het eind van de dag konden weer terug kijken op een geslaagde dag voor de kinderen en ook zeker voor de leiding.(zie foto's)

O ja, donderdag is Marianne met de 2 oudste (3 en 2 jaar oud) van de groep voor het eerst buiten stukje gewandeld. Ze waren er stil van, ze vonden het een beetje eng. Bijzonder om dat te ervaren van de 2 jongens die anders best aanwezig zijn.

Wij voelen ons echt al thuis ondanks een heel ander leven hier: lang onderweg voor boodschappen, een uur achter op een boda (brommer), langs de weg instappen in een matatu(busje), borstvoeding zien geven langs de weg, kinderen met een te groot shirt aan die met een fiets zonder achterwiel spelen, de afwas zien doen langs de weg, vlees hangt in de blakende zon. Al met al een leven zonder stress.

Zaterdag stond er voor mij een mountainbike tour door echte Afrikaanse dorpen gepland en Marianne een dagje shoppen gepland maar hier volgende keer meer over.

Grtj tot de volgende keer maar weer .

P&M

We zijn op de helft

We zijn alweer op de helft

Het is alweer bijna een week geleden dat we geschreven hebben de tijd vliegt hier ondanks het rustige leven van de Oegandezen.

Eigenlijk hebben we het kei druk en als we terug kijken is het toch relaxte daginvulling .

s'maandags ben ik weer verder gegaan waar ik gebleven was in het nieuwe electro-lokaal er moesten nog twee borden bij gemaakt worden en al de lampen moeten nog worden aan gesloten,maar dit is meer voor mijn collega vrijwilliger Jaap die is elektricien.

Ik hou me meer bezig met het monteren van de lampen met assistentie van een paar leerlingen die gewoon leergierig zijn en graag helpen. Ook loopt de vloer de verkeerde kant af zodat het water voor de deur blijft staan en de leerlingen allemaal met natte voeten binnen komen, dus mijn taak om een nieuw vloertje aan te brengen. Ik heb gekozen voor een grindvloer. Op woensdag was het nationaal examen dat wilde zeggen dat er geen les was en er rond de lokalen niet gewerkt mocht worden,maar bij Nafasi waar Marianne werkt was nog menig dingen blijven liggen zodat we dat nu konden oppikken. S'middags ben ik bij de examens gaan kijken(zie foto's) daar is goed het verschil te zien in de verschil van werkstukken zowel bij het timmeren en bij het metselen en electro. Vrijdag hebben we een hogedrukspuit geregeld om een keer het verblijf goed te reinigen, hier schijten de vleermuizen al jaren de muren vol en ze zijn een beetje rood uitgeslagen door het stof. We blijven toch Nederlanders willen het wel een beetje proper hebben. De mensen hier was het nog niet opgevallen. Om half vier vonden we het wel mooi geweest dus op weg naar de plaatselijke kroeg te voet maar onderweg mochten we achterop op een vrachtwagen mee rijden. Het bier was niet koud maar hij smaakte wel, ze leggen het hier wel in de koelkast maar steken de stekker niet in het stopcontact (en ze houden hier niet van koud bier)

Ff boodschappen doen en dan weer achter op de brommer terug naar ons project.

Voor mij begon afgelopen maandag mijn tweede werkweek, nu waren ze om 8 uur al gewassen en had de helft al gegeten. Dus Jennifer kwam vragen of ik voortaan om half 8 wou beginnen.Dus zo gezegd zo gedaan de wekker voortaan op half 7 gezet boterhammetje sigaretje en hup naar de kinderen. Die middag kwam er een nieuw kindje van 5 maanden oud haar naam is Brigitte, haar moeder heeft aids en kan niet meer voor haar kan zorgen, de kleine wordt in December getest op aids . Ze heeft twee dagen niet gedronken bij ons maar gelukkig dronk ze donderdag de fles leeg, ze was borstvoeding gewend. Donderdagmiddag mocht ik met de tienermoeders naar de bioscoop naar de film: 'Queen van Katwe' een film die gaat over het leven hier in Oeganda een mooie film die volgend jaar in Nederland gaat draaien. Voordat je bij de bioscoop Bent is het twee uur rijden in een matattu (een busje waar ze zoveel mogelijk mensen inproppen) geen pretje met "hotflushes" en 30 graden dat is echt zweten. We waren s,avonds 7 uur thuis Peer had bami gemaakt satesaus en een gebakken ei, douchen en een bak koffie en weer naar bed. Vrijdag, mijn mede vrijwilliger was er vandaag niet dus ik stond er alleen voor,maar het ging goed. Peer was een paar keer langs geweest, er was nu al een deur uit zij gelid gelopen. De kinderen zijn allemaal aan het snotteren dat kan ook niet anders s'morgens krijgen ze allemaal de fles met posho (maïsmeelpap) tussen de middag een aardappel die geprakt is en s'avonds weer posho. Vrijdagmiddag zijn we naar het kliniek gegaan met Mercy,Brigitte en Annette met Mercy was alles goed, Brigitte heeft een infectie en Annette heeft de griep flink aan het hoesten (zij is ons lievelingetje van Peer en mij)

Deze vrijdagavond waren we uitgenodigd om mee gaan te wokken in een luxe hotel in de stad,als blijk van waardering voor wat de vrijwilligers allemaal doen.

Zaterdag hebben we inkopen gedaan omdat we met de vrijwilligersgroep a.s dinsdag 120 kinderen meenemen naar de dierentuin een heel geregel maar hier zullen we in het volgende verslag op terugkomen.

Nou tot later

Ontspanning na een weekje

Ff weer een stukje na een week Oeganda

Deze keer schrijven we dit stukje samen.

Na een weekje werken hebben we vrijdag vrij voor een excursie van 3 dagen.

Het lokaal begint al ergens op te lijken,we hebben de deur opnieuw gesteld en aan gemetseld Daarna natuurlijk aangesmeerd door een leerling (al moest er in het praktijklokaal lang gezocht worden naar een spaan) hier gooien ze de specie tegen de muur en daar is Petertje niet zo goed in.Een mixer of betonmolen hoef je hier al helemaal aan te denken.De foto's spreken daarom voor zich.

Voor zit de eerste week Nafasi erop.Ik ken inmiddels al de namen van de kinderen,het zijn allemaal schatjes ieder met een heftig verleden.De oudste is twee en half zijn naam is Alex en is heel behulpzaam we zijn aan het leren om hem zinnelijk te maken na een week zegt hij als hij moet plassen(pottie). Ook zijn we Annette van anderhalf jaar leren lopen maar die heeft geen kracht in der beentjes dus dit wordt nog een hele opgaaf. Verder zing ik Nederlandse liedjes Jan huigen in de ton,klein klein kleutertje,de maan is rond.Allemaal in het Nederlands omdat mijn Engels fuck is.Maar we gaan na het weekend weer verder eerst ff Safari queen Elizabeth national park.

Vrijdags vroeg op worden we half 8 opgehaald samen met nog twee vrijwilligers meer (moeder en dochter)voor een reis naar het park van 485 km waar we 8 uur over zullen doen. Echter na een uur ging de bus kapot er moest een monteur bijkomen en een dik uur oponthoud.Echter de rit duurde 12 uur dus we kwamen daar in het donker aan. Er stond ook niet meer op het programma dan eten en douchen de kamers waren simpel maar goed als er stroom was dan had je zelfs warm water.

Zaterdagochtend om kwart over 6 vertrekken voor een gamedrive het is hier iets minder bezet door wilde dieren als onze safari in Tanzania 10 jaar geleden maar leeuwen nijlpaarden hyena buffels en andere hert soorten gespot. Om 12 uur kwamen we terug maar geen olifant van dichtbij gezien.

Die middag stond er een boottocht op het meer gepland. Hier werden we al meteen verrast door de aanwezigheid van een Mannelijke Olifant(zie foto) verder waren er veel leuke vogels en ook veel nijlpaarden en Buffels aanwezig vergezeld door krokodillen wat hier goed samen gaat. De tocht duurde twee uur en was echt de moeite waard.

Daarna terug tijd voor een pilsje dit kost hier geen drol €0,60 voor een halve liter. Om 8 uur stond het eten weer klaar daarna beetje kletsen met de chauffeur en onze reisgenoten en vroeg naar bed half 6 rammelt de wekker morgenvroeg weer.

Dit keer staan er een bushwalk op het programma op zoek naar Chimpansees, deze ging door het regenwoud dus een lekker wandelpad was het niet vooral als je rookt. Na een dik uur hadden we De chimps gevonden, wel hoog in de bomen maar toch apart om ze in de vrije natuur te zien.Na een klein uurtje observeren ging de weg weer terug waar we nog menig andere apen en vlinders hebben gezien. Het was ondertussen twaalf uur geworden en de terugreis stond nog als enigste op programma.Met alleen een stop om te lunchen en een stop op de evenaar (daar moet je toch ff opstaan het middelpunt van de aarde) kwamen we om half 9 weer terug op het project. Weer een beetje bijkletsen met de rest van de vrijwilligers douchen en naar bed morgen allebei weer opstaan voor onze werkzaamheden hier.

Tot de volgende keer maar weer Marianne en Peer

We wennen al

Vandaag heb ik het als taak genomen om ff wat te schrijven.

We zijn nu vier dagen op het project maar de eerste dag van ons vrijwilligerswerk.

Vanmorgen 7 uur opgestaan om te ontbijten Marianne moest om 8 uur bij het kinderopvang zijn en ik op de maandagmorgen bijeenkomst,deze bijeenkomst is voor al de kinderen van het kinderproject en al de leerkrachten en de vrijwilligers.

Hier wordt dan een onderwerp besproken( oftewel meer gepreekt ) vandaag over respect, gisteren waren we ook al naar de kerk geweest omdat dit ook verwacht wordt als je nieuw bent echt iets voor Marianne en mij.

Om 9 uur werd ik verwacht bij het nieuwe lokaal waar in het nieuwe schooljaar de lessen van electro zullen plaats vinden. Het ging hier meer om een oplevering en ik moet zeggen als het in Nederland zo op geleverd wordt dan kunnen al de ploegen nog wel een weekje terug komen.Maar ik denk al op de Afrikaanse bouwmanier.er hoefde alleen een paar kozijntjes recht gezet te worden de rest zagen we door de vingers we hakken alles maar kapot de stukadoor is toch binnen.

Om 11 uur kon ik dan beginnen met de kant-latten rond zetten voor het werkblad.rond de middag kamen er twee leerlingen maar in hun schooltenu ff stropdas uit de weg en helpen,ik heb toch maar gezegd dat ze morgen maar andere kleren aan moeten doen. Morgen krijg ik assistentie van de metselaar voor de kozijnen aan te werken zodat de stukadoor aan de gang kan ( maar dit wordt hier gedaan door de metselaar)

Marianne kwam om half 1 al bekaf thuis ten eerste is het ver lopen naar het babyhuis en een lastige weg als je regelmatig een sigaretje rookt. Ze was begonnen met het verschonen en wassen van de baby's en daarna fles geven aan twee kids tegelijk. Daarna weer op bed leggen en de werkzaamheden doen die nu vooral hebben te maken met het inrichten en opruimen omdat het babyhuis afgelopen vrijdag pas overgehuist.

In de middag weer in de verzorging van de kleintjes en strijken van diverse was van de kleintjes (die pissen waar ze staan). Vooral maakt Marianne zich zorgen om de kleinste omdat deze nogal zwak is en hier laten ze de baby's liggen als niet huilen dan hebben ze geen honger denken ze. Maar in de vrijwilligersogen is ze gewoon te zwak om te huilen. Maar voor de rest is het kei leuk met die kleintjes

we blijven jullie op de hoogte houden en tot volgende keer maar weer.

Grtj Peer

De eerste 24 uur in Uganda

Hoi hoi....na een hele goeie reis van 17 uur zijn we gisteren om te uur aangekomen op ons kinderproject. We zijn hartelijk ontvangen door de andere vrijwilligers. Die meteen met z n alle zijn gaan eten. Peer en ik waren daarvoor te moe...dus tas uitgepakt en gedoucht daarna lekker buiten gezeten...we hebben een slaapkamer met z n tweeën. Wel een bedje van 1.20 hihi

Vandaag zijn met de coördinator Frank op citytour gegaan om ons wat wegwijs te maken in Uganda. Als men hier boodschappen wil gaan in de stad Kamapala kun je er 2 uur voor uitrekken...eerst met de boda boda (achtetop een scooter) mee. Daarna met matatu (busje) mee wachten tot die vol zit en rijden. Simkaart aangeschaft geld gewisseld en wat fegeten en de reis weer terug.

Rondleiding gehad van Frank op ons kinderdorp, meteen wat kindjes geknuffeld. Die zijn vandaag verhuist naar dit dorp in een nieuw gebouw. Heerlijk...wat een schatjes...moet nog wel veel gebeuren in het gebouw.om 6 uur hebben Peer en ik eten uitgedeeld aan 600 kinderen...rijst met een bonensaus...bbbrrr dat krijgen ze 7 dagen in de week....terug gekomennin ons verblijf was de pasta mislukt...dus Emmy en Sharon waren terug naat de winkel (niet helemaal) naar Kampala hoor hihi.

Dus 24 uur hier en heel wat beleefd. Misschien morgen de kledingkast van de kleintjes inruimen...samen met Anouk.

Heel veel liefs van ons xxx

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Peter en Marianne