Laatste week op project

Onze laatste week zal net zo omvliegen dus ff een terugblik op de laatste week vrijwilligerswerk, op zaterdag ben ik vroeg op opgehaald om met drie man te gaan mountainbiken op een schiereiland bij Kampala. Na een rit weer door de drukke stad kwamen we aan bij een resort waar de fietsen en gids klaar moesten staan( maar het blijft Afrika) een uurtje later stond alles klaar om te vertrekken met de boot. Dit moest een intensieve tocht worden werd er gezegd door de andere Doooing Good mensen nou dat was nx overdreven, we reden door dorpjes waar de tijd 25 jaar stil was blijven staan en de kinderen zwaaiend en roepend (Muzungo)omdat er hier niet vaak blanken om een fiets langskomen gesjeesd. Zwaar was het zeker vooral voor de twee Engelse die erbij waren en waar we regelmatig op moesten wachten maar het was zeker de moeite waard.

Ik ( Marianne ) ben gelukkig niet mee gegaan maar besloten om een dagje te gaan shoppen met Mirjam een huisgenoot die zaterdagnacht gaat vertrekken, een afscheidslunch bij Java, een broek en blouse gekocht het blijft tenslotte zaterdagmiddag. Toen om vier uur terug

, drie kwartier op de boda boda (dit blijft toch een mooie ervaring)sjeesen langs de veel teveel auto's in de te drukke stad. Die avond opgebleven tot 12 uur om Mirjam uit te zwaaien wat voor thuis normaal is maar hier lig ik er normaal al vroeg in.

Zondag was voor ons beide een relaxte dag met een bezoekje aan het buurdorp en s'middag beetje knutselen en armbandje maken met de kids.

Maandag en dinsdag ben ik gewoon weer bij Nafasi waar me hellemaal op mijn plek voel , ook ben ik blij dat dit gelukkig voor iedereen zo is en lekker meedraai met de Afrikaanse kinderen verzorgsters en leiding ,zodoende ik gevraagd werd om woensdag naar de kleinste in het ziekenhuis te gaan die steeds maar onder haar geboorte gewicht blijft om erbij te zijn bij de gesprekken met zusters en het toedienen van de spuiten in die kleine dunne bovenbeentjes. Na de hele dag in het ziekenhuis te zijn geweest moest ik toch wel ff een traantje wegpinken om Mercy zo achter te laten en haar waarschijnlijk nooit meer zal zien.

Maandag was er voor mij een kast maken en schappen aanbrengen in het nieuwe klaslokaal gepland, maar daar aangekomen was er geen hout. Kwestie geen geld geen hout dus maar besloten om de voorbereiding voor het storten van een vloer onder het afdak van de hangplek van de secundairs. Hier wordt beton nog met de hand gemaakt dus als je dan drie kuub moet hebben ben je we ff bezig met zijn drieën. Maar aan de eind van de dag zat het erin.

Donderdag was Esther jarig en werd 1 jaar dus een taart gekocht om het een beetje te vieren, er werdt nu een liedje gezongen geen kadootjes en daar was het voor de rest mee af, maar de kleinste genoten nog langer van hun stuk taart.

Voor mij was het hout woensdag gearriveerd zodat ik donderdag de kasten kon monteren en mijn werk er hier op zit de leerlingen hebben de examens er ook op zitten en waren gereed om de voetbal wedstrijd (donker Nooit-gedacht tegen donker Heeswijk) te laten plaatsvinden. Scheidsrechter was onpartijdig maar conditioneel blij dat de wedstrijd na anderhalf uur met 1-4 werd beëindigt. Terug kijkend op een geslaagde middag.

Vrijdag ons evaluatie gesprekken en afscheid nemen van de werkzaamheden en mensen daar rond omheen. Maar wat heel zwaar was natuurlijk om van die kleintjes daar bij Nafasi sommige echt huilend en voelen dat we weggaan achter te laten. En als we dan beide omkijken kun je alleen maar je tranen wegvegen en denken ze hebben geen toekomst zoals bij ons maar leven toch hier in een paradijs omringd door mensen die om der geven, en gelukkig mochten wij daar ook onderdeel van zijn.

Die avond stond er een afscheidsdiner gepland bij een italiaans restaurant.

Zaterdag naar een markt voor souvenirs en voor de laatste keer koken voor de huisgenoten zondag moeten we al vroeg vertrekken voor onze reis naar Zanzibar om nog een week te relaxen.

Maar hier over in ons laatste verslag